Να πω βρε Χαρά ότι δεν σε καταλαβαίνω, και βέβαια σε καταλαβαίνω αν και είμαι στον αντίποδα. Εμένα ο άντρας μου πάσχει απο αυτό που παθαίνουν οι γυναίκες μόλις γεννήσουν, εχει λατρέψει την κόρη του, έχει κολλήσει τόσο, που στην ίδια του τη μάνα, εγώ τον παρακαλούσα να την αφήσουμε να πάει, και τη δώσαμε δυο φορές απο τρεις μέρες, γύρισε με κουσούρια και φυσικά δεν τον ξαναπαρακάλεσα. Οπότε όποτε του την έχουν ζητήσει, τους έχει απαντήσει όταν πάει δημοτικό, δεν το βλέπετε αυτό το έργο, το πάιδί δεν το δίνω. Και απο βρέφος, το παίρναμε μαζί μας σε κάθε εστιατόριο που πηγαίναμε, και κοιμόταν στο καροτσάκι, και βγαίναμε συχνά, και όταν πηγαίναμε στο fridays για ποτό και για κοκτέιλ και στις καφετέριες, οπότε όταν άρχισε να περπατάει και να κοιμάται και λιγότερο, μας ζόρισε λίγο γιατί έγινε ξενύχτισα. Αλλά απο το πρώτο καλοκαίρι που το παιδί δεν το άφηνε ακόμη ο παιδίατρος να κάνει μπάνιο στη θάλασσα, και το πήγαμε παρακούοντας τις συμβουλές του, γιατί ήταν 7 μηνων τον Αύγουστο και τον βρήκαμε κάπως υποερβολικό, είπε πως μόνο για το μωρό πάμε διακοπες και θάλασσα και απο τοτε βάζει πάντα το μωρό πρώτο και στα πάντα, στις διακοπες, στα ψώνια, στις βόλτες, τόση υπερβολη και δεν το δίνει πουθενά... και αυτή είναι αφαλοκομμένη μαζί του, μόνο τώρα τελευταία θέλει εμένα και με ζητάει γιατί την τσιγκλάει το γεγονός ότι υπάρχει ο μπέμπης στη μέση, αλλιώς ήμουν η παρείσακτη, ούτε να με φτύσουν, δε με άφηνε να την αγγίξω, ο μπαμπάς της να την κάνει μπανιο, να της βάλει κρέμα, να τη ντύσει, να την αλλάξει πάνα, να την κοιμίσει... τα πάντα αυτός!!! Αλλά τώρα άλλαξαν τα πράγματα, αλλά σε κάθε ευκαιρία κάνει πράγματα μαζί της συνεχεια, ακόμη και μπάνιο μαζί κάνουν, πριν απο λίγο βγήκαν, αλλά η Ευγενία πάντα χώνει κάποιον στο μπάνιο μαζί της, τη μάνα μου που ερχόταν να τη δει, την έχωνε με το έτσι θέλω στη μπανιέρα!!!
Πάλι καλά που έκανα και το γιο μου γιατι έπασχα απο τη κατάθλιψη της πάραμελημένης, στο εν τω μεταξύ, σφού της έκανε όλα τα χατήρια και γι΄αυτό τον προτιμούσε, μετά γκρίνιαζε γιατί δεν τον άφηνε να δουλέψει, καλο κι αυτό. Κι έτσι απο τοτε που γεννήθηκε η Ευγενία είμαι παντα απο πάνω της και μαζί της ακόμη και στο γραφείο του μπαμπά της να την κυνηγάω και πάντα όταν βγαίνω έξω, εκτός από κάποιες νυχτερινές εξόδους με φίλες μας. Αλλά απο τότε που γεννήθηκα, χάθηκαν τα ταξιδάκια και μας τελείωσαν οι τρελίτσες τύπου "δεν πεταγόμαστε ως το Μιλάνο, για ψώνια και για να ξεσκάσουμε" τώρα ούτε που ξέρω τι είναι το εξωτερικό...
κλείστηκα μες στο χρυσό μου το κλουβί!!!
Αφού ο μπαμπας μας λέει πως αν είναι ταλαιπωρία για μένα και για το μωρό να πάμε μεζί τους διακοπές, πανε και οι δυο τους στη Χαλκιδική να κάνει η μικρή τα μπάνια της στη θάλασσα. Μόλις γέννησα και γύρισα στο σπίτι να φανταστειτε, την έπαιρνε καθε απόγευμα και πηγαιναν στα beach bar να παίξουν κουβαδάκια και να παίξει με το κύμα, στο λούνα παρκ, στο Τζάμπο, σε παιδότοπους... μιλάμε για τρελό έρωτα, και τη ζωή του δίνει. Και πίστεψε με Χαρά κι αυτό υπερβολικό είναι, και απο τότε που γεννήθηκε ο μικρός τον έχει πάρει αγκαλιά μετρημένες φορές και η Ευγενία δεν τον αφήνει κιόλας. Τον έχει κάνει σκυλάκι, χαλί και τον πατάει... και είναι τόσο εγωιστής και εαυτούλης καλοπερασάκιας, που καμία γυναικα στον κόσμο δε θα μπορούσε να το καταφέρει αυτό, βρήκε το μάστορα του, τον έχει στρώσει κακά τα ψέματα!!!
Θα συμφωνήσω με την Κάλλι, μου άρεσε το κοπελίτσα παρεπιπτόντως, και θα πω ότι χρειάζεται μια κουβέντα εφ΄όλης της ύλης και άσε λίγο τα νερά να πάνε και λίγο κόντρα στο ρεύμα και τάραξε τον λίγο και απαίτησε εξηγήσεις, τους δικούς του μην τους μπερδεύεις καν, τι περιμενεις... να σου πουν ας πούμε ότι δεν αγαπάει το παιδί του και ότι δεν το νοιάζεται; Και αλήθεια να ήταν, δεν πρόκειται να το πουν. Οπότε πιστεύω πως τώρα είναι η ώρα για ευθεία επιθεση αν θέλεις να βάλεις γκολ, είμαι και μες στο κλιμα του μουντιάλ, και άσε λίγο τη γυναικεία πονηριά και χώστα λίγο. Εγώ πάντως όταν είναι να συνέλθει κάποιος του τα χώνω και δεν του χαρίζω κάστανο. Και όσο για το τι θυμάται ένα παιδάκι, πριν απο τα τρια τέσσερα του δε νομίζω να θυμάται τίποτα, εγώ δεν θυμάμαι τίποτα ούτε καν απο τα νηπια... λίγα πράγματα, δε θυμόμουν που η μαμά μου με είχε πάει στα τέσσερα για να πάω στα προνήπια κι εγώ έκλαιγα και δεν ήθελα και αναγκάστηκε να με πάρει πίσω, αν και θυμάμαι πολυ κλάμα και την πόρτα του σχολείου και όλη την τραυματική εμπειρία αλλά νόμιζα ότι ήταν η πρώτη μέρα στα νήπια και έτσι ακόμη δεν ξέρω πότε ήταν στ΄αλήθεια, θα υπνωτιστώ και θα μάθω. Αλλά η γνώμη μου είναι ότι τα μωράκια και μικρά παιδάκια τα παμε διακοπές γιατί η θάλασσα είναι υγεία και δεν αρρωσταίνουν το χειμώνα, για να αλλάξουν εικόνες, το έχουν ανάγκη όσο κι εμείς, ρουτινάζουν κι αυτά, και γενικά για να χαρούν, για ένα τους τους χαμόγελο ρε γαμώτο. Και τι θα πουν ταλαιπωρούνται, στο χέρι μας είναι να ψαχτούμε και να βρούμε αυτό που θέλουμε και μπορούμε ώστε να τους προσφέρουμε το καλύτερο και να τους μείνει μόνο η χαρά στο τέλος, και αν ταλαιπωρηθούν, τότε κάναμε κάτι λάθος στην τελική, εμένα αυτή είναι η γνώμη μου. Δεν θα ξεχάσω πριν χρόνια, διακοπές στη Σκιάθο ήμουνα, και ήταν ένα ζυγάρι ξένων τουριστών και είχαν το μωράκι τους σε ένα μάρσιπο πλατης σαν αυτό που βάζουν τις τσάντες του κάμπινγκ, με σκέπαστρο και τα λοιπά και τα λοιπά, δεν θα ήταν ούτε καν χρόνου, είχα λιώσει απο τον καύσωνα και προσπαθούσα να ανέβω την ανηφόρα του του χωματόδρομου για το κάστρο και στο τέλος η θέα με αντάμειψε αλλά θυμαμαι τον πατέρα του κόκκινο και ιδρωμένο να ανεβαίνεί και να το κουβαλάει και τη μάνα να τρέχει απο πίσω, εκεί αναρωτήθηκα κι εγώ... αλλα αν με ρωτήσει τώρα, τα παιδιά μου δεν τα αποχωρίζομαι ποτέ και για πουθενά, προτιμώ να είμαι μια τέτοια μάνα, και στα μουσεία και παντού. Η κλεισούρα κάνει αντικοινωνικά παιδιά, και γι΄αυτό θα βοηθήσει το ίντερνετ και τα βιντεοπαιχνίδια, το ότι δεν υπάρχουν αλάνες και δεν είναι ασφαλές να παίζουν στους δρόμους, ούτε καν στα πάρκα χωρίς επιτήρηση, οπότε δεν γέννησα παιδιά για να μου τα φάνε τα τέσσερα ντουβάρια. Ας αποκτήσουν αντοχές σε όλα απο μικρά, ακόμη και στη ζέστη, αλλωστε τα υπερευαίσθητα κακομαθημένα ποτέ δε μου άρεσαν...