Φόρουμ
Αρχική σελίδα*
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
Να σας πω και εγώ τα καθέκαστα της χθεσινής εκδρομής. Σε γενικές γραμμές περάσαμε υπέροχα χωρίς να λείψουν βέβαια και οι στιγμές που μας χάλασαν τη διάθεση. Και ξεκινάμε......
Τα πούλμαν αναχώρησαν κατά 8 από το Π. Φάληρο και κατά τις 11 ήμασταν στο θέατρο της Επιδαύρου μετά από μια στάση στον Ισθμό της Κορίνθου για τον πατροπαράδοτο καφέ και το δεκατιανό των παιδιών. Κορίτσια είχα να πάω στην Επίδαυρο από την πρώτη γυμνασίου που μας είχαν πάει και εμάς με το σχολείο. Η Νεφέλη ανέβηκε μέχρι και το τελευταίο διάζωμα. Το προσπάθησα και εγώ με τη μικρή αλλά οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν στη μέση. Πάει γέρασα είπα και δεν τα καταφέρνω όπως παλιά.
Μετά πήγαμε στο μουσείο να δούμε τα αγάλματα και κάποιες πλάκες που έχει και εκεί κυριολεκτικά κόντεψα να σκοτώσω κάποια. Δείτε τι έκανε.
Μπαίνοντας μέσα στο μουσείο όλα αυτά τα πιτσιρίκια φυσιολογικό ήταν να δημιουργηθεί λίγη φασαρία παρόλο που τους είχαμε πει να κάνουν ησυχία όπως και οι κοπέλες του μουσείου επειδή γινόταν ξενάγηση. Ωραία το σεβαστήκαμε αυτό. Μάλιστα εγώ δεν προχώρησα προς τον δεύτερο προθάλαμο εφόσον υπήρχε το γκρουπ της ξενάγησης για να μην τους ενοχλήσουμε περισσότερο και έμεινα πίσω με τα παιδιά και δύο άλλες μαμάδες. Και εκεί που βλέπαμε το άγαλμα του Ασκληπιού και εξηγούσαμε στις μικρές ποιος είναι και ενώ η μια κοπέλα του μουσείου μίλαγε χαμηλόφωνα πάντα στη Ναντίνα (την οποία κράταγα από το χέρι), ξαφνικά από το πουθενά μια άλλη επισκέπτρια του μουσείου, όχι από το σχολείο, σκύβει, σκουντάει τη Ναντίνα και της λέει με πολύ αυστηρό ύφος: "Γιατί φωνάζετε εδώ μέσα;".
Η κακομοίρα η Ναντίνα ήταν η μόνη που δεν μιλούσε και όπως ήταν φυσικό το παιδί κοκκάλωσε και μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα. Εγώ αμέσως γύρισα και της είπα: "Με ποιο δικαίωμα πιάνεις και μιλάς στο παιδί μου;" Εκείνη μου έκανε ένα νεύμα με το χέρι της σαν να μου έλεγε "Άντε παράτα με" και τότε εγώ εκνευρίστηκα ακόμα περισσότερο και άρχισα να ουρλιάζω μέσα στο μουσείο να γυρίσει πίσω όταν της μιλάω και να μου πει με ποιο δικαίωμα αγγίζει το παιδί μου. 
Με τη σειρά της γύρισε και μου είπε: "Να μάθω τρόπους στα παιδιά μου και να μη φωνάζω μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους" ακόμα πιο δυνατά από εμένα. Οι κοπέλες του μουσείου φυσικά της είπαν να περάσει έξω και η μια από αυτές μου ζήτησε συγγνώμη και έδωσε ένα φιλάκι στη μικρούλα μου που έτρεμε η κακομοίρα ακόμα.Όλο το σκηνικό μου χάλασε τη διάθεση γμτο. 
Μετά την Επίδαυρο πήγαμε στην παραλία της Νέας Επιδαύρου όπου τα ζουζούνια μας έπαιξαν με την άμμο, έκαναν μπάνιο στη θάλασσα και φάγαμε, ήπιαμε τον καφέ μας και κάπως επανήλθα στην όμορφη διάθεση που είχα όταν ξεκινήσαμε. Κατά τις 5 το απόγευμα επιβιβαστήκαμε στα πουλμαν και γυρίσαμε στην Αθήνα. Κάναμε τα μπανάκια μας και πέσαμε κατευθείαν για ύπνο γιατί ήμασταν αρκετά κουρασμένοι όλοι μας.
Τα πούλμαν αναχώρησαν κατά 8 από το Π. Φάληρο και κατά τις 11 ήμασταν στο θέατρο της Επιδαύρου μετά από μια στάση στον Ισθμό της Κορίνθου για τον πατροπαράδοτο καφέ και το δεκατιανό των παιδιών. Κορίτσια είχα να πάω στην Επίδαυρο από την πρώτη γυμνασίου που μας είχαν πάει και εμάς με το σχολείο. Η Νεφέλη ανέβηκε μέχρι και το τελευταίο διάζωμα. Το προσπάθησα και εγώ με τη μικρή αλλά οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν στη μέση. Πάει γέρασα είπα και δεν τα καταφέρνω όπως παλιά.
Μετά πήγαμε στο μουσείο να δούμε τα αγάλματα και κάποιες πλάκες που έχει και εκεί κυριολεκτικά κόντεψα να σκοτώσω κάποια. Δείτε τι έκανε. Μπαίνοντας μέσα στο μουσείο όλα αυτά τα πιτσιρίκια φυσιολογικό ήταν να δημιουργηθεί λίγη φασαρία παρόλο που τους είχαμε πει να κάνουν ησυχία όπως και οι κοπέλες του μουσείου επειδή γινόταν ξενάγηση. Ωραία το σεβαστήκαμε αυτό. Μάλιστα εγώ δεν προχώρησα προς τον δεύτερο προθάλαμο εφόσον υπήρχε το γκρουπ της ξενάγησης για να μην τους ενοχλήσουμε περισσότερο και έμεινα πίσω με τα παιδιά και δύο άλλες μαμάδες. Και εκεί που βλέπαμε το άγαλμα του Ασκληπιού και εξηγούσαμε στις μικρές ποιος είναι και ενώ η μια κοπέλα του μουσείου μίλαγε χαμηλόφωνα πάντα στη Ναντίνα (την οποία κράταγα από το χέρι), ξαφνικά από το πουθενά μια άλλη επισκέπτρια του μουσείου, όχι από το σχολείο, σκύβει, σκουντάει τη Ναντίνα και της λέει με πολύ αυστηρό ύφος: "Γιατί φωνάζετε εδώ μέσα;".
Η κακομοίρα η Ναντίνα ήταν η μόνη που δεν μιλούσε και όπως ήταν φυσικό το παιδί κοκκάλωσε και μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα. Εγώ αμέσως γύρισα και της είπα: "Με ποιο δικαίωμα πιάνεις και μιλάς στο παιδί μου;" Εκείνη μου έκανε ένα νεύμα με το χέρι της σαν να μου έλεγε "Άντε παράτα με" και τότε εγώ εκνευρίστηκα ακόμα περισσότερο και άρχισα να ουρλιάζω μέσα στο μουσείο να γυρίσει πίσω όταν της μιλάω και να μου πει με ποιο δικαίωμα αγγίζει το παιδί μου. Με τη σειρά της γύρισε και μου είπε: "Να μάθω τρόπους στα παιδιά μου και να μη φωνάζω μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους" ακόμα πιο δυνατά από εμένα. Οι κοπέλες του μουσείου φυσικά της είπαν να περάσει έξω και η μια από αυτές μου ζήτησε συγγνώμη και έδωσε ένα φιλάκι στη μικρούλα μου που έτρεμε η κακομοίρα ακόμα.Όλο το σκηνικό μου χάλασε τη διάθεση γμτο. Μετά την Επίδαυρο πήγαμε στην παραλία της Νέας Επιδαύρου όπου τα ζουζούνια μας έπαιξαν με την άμμο, έκαναν μπάνιο στη θάλασσα και φάγαμε, ήπιαμε τον καφέ μας και κάπως επανήλθα στην όμορφη διάθεση που είχα όταν ξεκινήσαμε. Κατά τις 5 το απόγευμα επιβιβαστήκαμε στα πουλμαν και γυρίσαμε στην Αθήνα. Κάναμε τα μπανάκια μας και πέσαμε κατευθείαν για ύπνο γιατί ήμασταν αρκετά κουρασμένοι όλοι μας.
