Ενα κατοικίδιο στο σπίτι κάνει πιο υπεύθυνα τα παιδιά

Από το τρυφερό παιδικό τραγουδάκι «αχ, κουνελάκι» μέχρι το πανικόβλητο σκούξιμο «μη βασανίζεις το ζωάκι!» υπάρχει μια απόσταση εκπαίδευσης, ενημέρωσης και ενδεχομένως πολιτισμού, η οποία και μόνο από τον αριθμό των αδέσποτων αποδεικνύει ότι τα κατοικίδια στην Ελλάδα πολλές φορές είναι μιας... χρήσης. Ωστόσο, η πολιτισμική ποιότητα και οι αρχές της αξιοπρεπούς συμβίωσης με όλα τα έμβια όντα απαιτούν συγκεκριμένες ευθύνες και συμπεριφορές τόσο από την πλευρά των γονιών όσο και από τα παιδιά.

Οπως εξηγεί η κ. Νατάσσα Καραμολέγκου, Μsc αναπτυξιακή ψυχολόγος, υπό σωστές προϋποθέσεις, η παρουσία ενός κατοικιδίου στο σπίτι συνιστά ένα άκρως ωφέλιμο μάθημα θετικών συναισθημάτων για το παιδί, καθότι το βοηθάει να έχει καλύτερη επαφή με τον εαυτό του αλλά και να αναπτύξει ενσυναίσθηση (η ικανότητά του να κατανοεί τα συναισθήματα και τις ανάγκες των άλλων).

Επίσης, η καθημερινή φροντίδα προς το κατοικίδιο του διδάσκει τη σημασία της προσφοράς αλλά και της ανταμοιβής, μαθαίνοντάς το να λειτουργεί πιο υπεύθυνα. Ομως, υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών που εκφράζουν ζήλια και αντιπάθεια για ένα κατοικίδιο. Τότε το παιδί πρέπει να ενθαρρυνθεί να μιλήσει για τα συναισθήματά του απέναντι στο ζώο χωρίς οι ενήλικοι να το κριτικάρουν σε όσα λέει, εξηγώντας του πως το ζωάκι είναι ένας νέος και πιστός φίλος, που σε καμία περίπτωση δεν το αντικαθιστά. Αν παρ' όλα αυτά συνεχίζει να κακοποιεί το ζώο, τότε το κατοικίδιο πρέπει να απομακρυνθεί -για να μην κινδυνεύσει- και οι γονείς να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό για να βοηθήσουν το παιδί.

Αλλα πάλι παιδιά προσκολλώνται στο κατοικίδιο γιατί αισθάνονται ότι οι γονείς τους δεν τα καταλαβαίνουν, ενώ ένα ζώο με την παρουσία του πρέπει να γεφυρώνει το «κενό», δημιουργώντας αποδοχή μέσα από τη μη λεκτική επικοινωνία. Και αυτό διότι πρόκειται για μια σχέση χωρίς εντάσεις ή καβγάδες, αφού τα ζώα δεν κριτικάρουν, δεν επιπλήττουν και δεν γκρινιάζουν όπως οι ενήλικοι.

Σχέσεις στοργής:

Πριν ή κατά την απόκτηση κατοικιδίου, οι γονείς θα πρέπει να εξηγήσουν ήρεμα στο παιδί ότι είναι πολύ διαφορετικό το να χρησιμοποιούμε ένα παιχνίδι για να παίξουμε με το ζώο, από το να χρησιμοποιούμε το ζώο ως παιχνίδι.
Εάν οι ίδιοι συμπεριφέρονται ανάρμοστα στο κατοικίδιο, τότε το πιθανότερο είναι ότι και το παιδί θα κάνει το ίδιο.
Για την απόκτηση ενός κατοικιδίου, η ηλικιακή φάση των 6 ετών και άνω μοιάζει η καλύτερη, γιατί το παιδί είναι σε θέση να αποκτήσει αυτοέλεγχο και ενσυναίσθηση.
Αγρια, εξωτικά και «ασυνήθιστα» ζώα -εκτός από το ότι είναι εγκληματικό να αιχμαλωτίζονται- μπορεί να έχουν απρόβλεπτες συμπεριφορές και να τρομάξουν το παιδί.
Οταν για διάφορους λόγους το παιδί εκδηλώνει ζωοφοβία, δεν πρέπει να πιέζεται να το ξεπεράσει, γιατί αυτό θα εδραιώσει τη φοβία του.
Να προτιμώνται κατοικίδια μικρότερα από το παιδί, τόσο σε μέγεθος όσο και σε ηλικία.

Πηγή: georgelaios.blogspot.com

Μη μας βαζεις τετοιες ιδεες εσυ !!!!!!!

Γιατί;

Πρέπει να το δείξω και στον άντρα μου αυτό. Να γιατί ζητάει σκυλάκι η κόρη μου. Κάτι ξέρει.

Καλυτερα κατι σε κατοικιδιο ... ψαρι... !!! Δεν ενοχλει κιολας..

Είχαμε και από αυτό. Αλλά ψοφάνε γρήγορα γμτο!! Δεν ξέρω κατά πόσο επιδρά θετικά αυτό στα παιδιά. Οι μικρές μου στενοχωρήθηκαν αρκετά όταν γύρισαν μια μέρα απο το σχολείο και δεν βρήκαν το ψαράκι στη γυάλα του.

Κοιτα... σε λιγες μερες ο Σωτηρακος ειχε γενεθλια.. σκεφτομαι να του παρω μια γυαλα με δυο ψαρακια για δωρο!!! Πιστευω πως και να εχουμε καποια "απωλεια" δεν θα ειναι τοσο δυσκολο να το αντικαταστησω. Το καταλαβαινω αυτο που λες..ομως. Θα δουμε.. θα κανω την ερευνα αγορας μου σε ενα pet shop.

Να κάνεις. Και δεν είναι και ακριβά τα ψαράκια. Να του πάρεις χρυσόψαρα που αντέχουν περισσότερο. Αλλά και αυτά θέλουν φροντίδα. Περισσότερες λεπτομέρειες θα σου πει όμως ο άνθρωπος που έχει το pet shop.