Φόρουμ
Αρχική σελίδα*
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
Σήμερα το πρωί κατά τις 6 που ήρθε ο άντρας μου από τη δουλειά με το που έβαλε το κλειδί στην πόρτα ξύπνησε και η Ναντίνα, η οποία ήρθε δίπλα μου να μου πει ότι έκανε τσίσα πάνω της (εννοώντας στην πάνα της 
). Την έψαξα εγώ και δεν είχε βραχεί. Έτσι της άλλαξα πάνα και ξαπλώσαμε για άλλη μια ωρίτσα. Τελικά κατά τις 7:10 σηκώθηκα (άργησα και λίγο 
) και μετά ξύπνησα τις μικρές, τις έντυσα, ήπιαν το γάλα τους και φύγαμε για τα σχολεία τους.
Φτάνοντας στο σχολείο της Νεφέλης διαπιστώσαμε ότι μόλις είχε χτυπήσει το κουδούνι οπότε τρέχοντας της έβαλα την τσάντα στους ώμους, τη φίλησα και μπήκε στην αυλή για να κάνει προσευχή. Κάθισα για πέντε λεπτά με τις υπόλοιπες μαμάδες όπου είπαμε τα δικά μας και μετά πήγα στο απέναντι πεζοδρόμιο μαζί με τον άντρα μου να κάνουμε ένα τσιγάρο ενώ συνέχεια ερχόντουσαν καθυστερημένα παιδιά (καθημερινό φαινόμενο μπορώ να πω).
Κάποια στιγμή έρχεται ένα κόκκινο αυτοκίνητο μαμάς ενός συμμαθητή της Νεφέλης (λέω ενός γιατί είναι δίδυμα και τα έχουν χωρίσει στα τμήματα). Με τον άντρα μου λέγαμε ότι πως το έπαθε και άργησε, κάπως κοροϊδευτικά, γιατί το συνηθίζει. Τι ήταν να το πούμε; Γίναμε μάρτυρες, όχι μόνο εμείς αλλά και όλες οι μαμάδες, μιας απίστευτης σκηνής που δεν το περίμενα ποτέ από τη συγκεκριμένη. Όχι μόνο έβγαλε τα παιδιά από το αυτοκίνητο με φωνές αλλά και τραβώντας τα από τις μπλούζες τους, χτυπώντας τα και πετώντας τις τσάντες τους στο πεζοδρόμιο βρίζοντας τα κι από πάνω.
Τα μικρά έκλαιγαν και όλοι γύρω είχαμε μείνει άφωνοι με τη σκηνή. Εκείνη φυσικά ούτε καλημέρα δεν είπε, μπήκε στο αυτοκίνητο και έφυγε με μεγάλη ταχύτητα. Αφού δεν τράκαρε πάλι καλά να λέτε.
Με τι ψυχική ηρεμία θα μπουν τώρα αυτά τα παιδάκια να κάνουν μάθημα μου λέτε; Και μετά βέβαια αναρωτιόμαστε γιατί πέρσι σε ένα πάρτι πετούσαν τα φαγητά το ένα στο άλλο, χτυπιόντουσαν και βρίζονταν.
). Την έψαξα εγώ και δεν είχε βραχεί. Έτσι της άλλαξα πάνα και ξαπλώσαμε για άλλη μια ωρίτσα. Τελικά κατά τις 7:10 σηκώθηκα (άργησα και λίγο ) και μετά ξύπνησα τις μικρές, τις έντυσα, ήπιαν το γάλα τους και φύγαμε για τα σχολεία τους.Φτάνοντας στο σχολείο της Νεφέλης διαπιστώσαμε ότι μόλις είχε χτυπήσει το κουδούνι οπότε τρέχοντας της έβαλα την τσάντα στους ώμους, τη φίλησα και μπήκε στην αυλή για να κάνει προσευχή. Κάθισα για πέντε λεπτά με τις υπόλοιπες μαμάδες όπου είπαμε τα δικά μας και μετά πήγα στο απέναντι πεζοδρόμιο μαζί με τον άντρα μου να κάνουμε ένα τσιγάρο ενώ συνέχεια ερχόντουσαν καθυστερημένα παιδιά (καθημερινό φαινόμενο μπορώ να πω).
Κάποια στιγμή έρχεται ένα κόκκινο αυτοκίνητο μαμάς ενός συμμαθητή της Νεφέλης (λέω ενός γιατί είναι δίδυμα και τα έχουν χωρίσει στα τμήματα). Με τον άντρα μου λέγαμε ότι πως το έπαθε και άργησε, κάπως κοροϊδευτικά, γιατί το συνηθίζει. Τι ήταν να το πούμε; Γίναμε μάρτυρες, όχι μόνο εμείς αλλά και όλες οι μαμάδες, μιας απίστευτης σκηνής που δεν το περίμενα ποτέ από τη συγκεκριμένη. Όχι μόνο έβγαλε τα παιδιά από το αυτοκίνητο με φωνές αλλά και τραβώντας τα από τις μπλούζες τους, χτυπώντας τα και πετώντας τις τσάντες τους στο πεζοδρόμιο βρίζοντας τα κι από πάνω.
Τα μικρά έκλαιγαν και όλοι γύρω είχαμε μείνει άφωνοι με τη σκηνή. Εκείνη φυσικά ούτε καλημέρα δεν είπε, μπήκε στο αυτοκίνητο και έφυγε με μεγάλη ταχύτητα. Αφού δεν τράκαρε πάλι καλά να λέτε.Με τι ψυχική ηρεμία θα μπουν τώρα αυτά τα παιδάκια να κάνουν μάθημα μου λέτε; Και μετά βέβαια αναρωτιόμαστε γιατί πέρσι σε ένα πάρτι πετούσαν τα φαγητά το ένα στο άλλο, χτυπιόντουσαν και βρίζονταν.
