Δυστυχώς αναγκαίο κακό. Θα ήθελα πάρα πολύ να
κάτσω σπιτάκι μου με τα παιδάκια μου αλλά μας χρειάζεται ο δεύτερος
μισθός. Ποιος ζει τη σήμερον ημέρα με ένα μισθό μονο όταν έχεις να
πληρώσεις έξοδα παιδιών, σπιτιού και νοίκι; Και τα προσωπικά μας έξοδα;
Όσο και αν τα έχουμε περιορίσει υπάρχουν. Και εμείς άνθρωποι είμαστε
και θέλουμε να ξοδέψουμε κάτι και για εμάς. Άλλωστε για αυτό δεν
σκοτωνόμαστε στη δουλειά; Για να προσφέρουμε ναι μεν στην οικογένεια
μας το καλύτερο αλλά και στους εαυτούς μας.
Από την άλλη ποτέ
δεν ήμουν ζήτουλας. Και στην εφηβεία όταν ήθελα να πάω κάπου με βαριά
καρδιά ζητούσα λεφτά από τον πατέρα μου. Μόλις ξεκίνησα τη σχολή βρήκα
και δουλειά για να βγάζω το χαρτζηλίκι μου.
Η δουλειά μου
επίσης είναι αναγκαίο κακό γιατί δεν κάνω αυτό που σπούδασα. Έμαθα να
δουλεύω με παιδιά, το έκανα για κάποια χρόνια (καλοκαίρια ουσιαστικά)
αλλά τώρα δεν βρίσκω δουλειά. Ποιος θα πάρει μια κοπέλα που τέλειωσε
ιδιωτική σχολή και δεν έχει ούτε καν πιστοποίηση από το Υπουργείο όταν
κυκλοφορούν ουκ ολίγες απόφοιτοι Πανεπιστημίου. Κανένας. Και μάλιστα με
δύο παιδιά!! Είναι ένα παράπονο που θα μου μείνει.