Πραγματικά κάθε πρωί σηκώνομαι με βαριά καρδιά για να έρθω στο γραφείο και όταν είμαι εδώ σιχτιρίζω κάθε φορά που μου δίνουν να κάνω δουλειά. Ορισμένες μέρες μάλιστα δεν έχω όρεξη ούτε στο φορουμ να γράψω. Δεν μπορώ ούτε να το βλέπω το πληκτρολόγιο.
Και ο λόγος; Ο τρόπος που μου φέρονται. Δε λέω ανώτεροι μου είναι ο ένας μάλιστα με πληρώνει από την τσέπη του αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να με έχουν σαν υπηρέτρια. Μου φωνάζουν συνέχεια και όταν δεν υπάρχει λόγος και με ειρωνεύονται κιόλας γελώντας αν ακούσουν κάτι όπως για παράδειγμα πως μιλάω στο τηλέφωνο.
Εδώ και ένα χρόνο σήκωνα το τηλέφωνο και απλώς έλεγα το όνομα του αφεντικού μου και κόλλαγα και το συνεργάτες δίπλα του. Τώρα θυμήθηκαν ότι πρέπει να λέω και το δικηγορικό γραφείο πριν. Δεν είπα κάτι άλλωστε μου φάνηκε και εμένα πιο σωστό αλλά σήμερα το πρωί με πήρε ο συνεργάτης του και μόλις άκουσε τη φράση "Δικηγορικό γραφείο Σ και συνεργάτες" με ειρωνικό τρόπο μου είπε: "Καλά το λες τελικά!!" και γέλαγε.
Τρέχω για τα πάντα και παντού, ευχαριστώ δεν ακούω, μόνο φωνές συνέχεια και κάθε μέρα όλα τα θυμούνται λίγο πριν φύγω. Συνέχεια με στέλνουν έξω για φαγητό και καφέδες όχι όλοι μαζί αλλά ο καθένας ξεχωριστά και εγώ γυρίζω σπίτι ξεθεωμένη και δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα συν ότι δεν έχω καθόλου μα καθόλου κέφια.
Στην προηγούμενη εταιρεία που ήμουν τα πράγματα ήταν καλύτερα. Το περιβάλλον ήταν κεφάτο, είχαμε κάποιες εντάσεις αλλά ήταν ελάχιστες, και είχαμε φτιάξει καλή παρέα.Δυστυχώς η εταιρεία έκλεισε. Εδώ το περιβάλλον ελάχιστες φορές είναι ευχάριστο και τα νεύρα ολονών τα πληρώνω εγώ.
Θέλω να φύγω αλλά δεν θέλω να τους κάνω τη χάρη να παραιτηθώ. Στη δουλειά μου είμαι τυπική αλλά δεν ανέχομαι όλα τα παραπάνω. Γενικά το αφεντικό μου και ο συνεργάτης του έχουν πολλές παραξενιές και έναν τρόπο να μιλάνε που σε κάνουν να τους αντιπαθείς από την πρώτη στιγμή.
Τον δεύτερο μισθό ομως τον χρειαζόμαστε γιατί βοηθάει αρκετά και στη φάση που είμαι δεν είναι να ψάχνω για άλλη δουλειά. Προτιμώ να έρθει το καλοκαίρι να ξεκουραστώ και ίσως από Σεπτέμβρη. Το θέμα όμως είναι ότι με το ωράριο που δουλεύω πως θα καταφέρω να πηγαίνω σε ραντεβού;
Και ο λόγος; Ο τρόπος που μου φέρονται. Δε λέω ανώτεροι μου είναι ο ένας μάλιστα με πληρώνει από την τσέπη του αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να με έχουν σαν υπηρέτρια. Μου φωνάζουν συνέχεια και όταν δεν υπάρχει λόγος και με ειρωνεύονται κιόλας γελώντας αν ακούσουν κάτι όπως για παράδειγμα πως μιλάω στο τηλέφωνο.
Εδώ και ένα χρόνο σήκωνα το τηλέφωνο και απλώς έλεγα το όνομα του αφεντικού μου και κόλλαγα και το συνεργάτες δίπλα του. Τώρα θυμήθηκαν ότι πρέπει να λέω και το δικηγορικό γραφείο πριν. Δεν είπα κάτι άλλωστε μου φάνηκε και εμένα πιο σωστό αλλά σήμερα το πρωί με πήρε ο συνεργάτης του και μόλις άκουσε τη φράση "Δικηγορικό γραφείο Σ και συνεργάτες" με ειρωνικό τρόπο μου είπε: "Καλά το λες τελικά!!" και γέλαγε.
Τρέχω για τα πάντα και παντού, ευχαριστώ δεν ακούω, μόνο φωνές συνέχεια και κάθε μέρα όλα τα θυμούνται λίγο πριν φύγω. Συνέχεια με στέλνουν έξω για φαγητό και καφέδες όχι όλοι μαζί αλλά ο καθένας ξεχωριστά και εγώ γυρίζω σπίτι ξεθεωμένη και δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα συν ότι δεν έχω καθόλου μα καθόλου κέφια.
Στην προηγούμενη εταιρεία που ήμουν τα πράγματα ήταν καλύτερα. Το περιβάλλον ήταν κεφάτο, είχαμε κάποιες εντάσεις αλλά ήταν ελάχιστες, και είχαμε φτιάξει καλή παρέα.Δυστυχώς η εταιρεία έκλεισε. Εδώ το περιβάλλον ελάχιστες φορές είναι ευχάριστο και τα νεύρα ολονών τα πληρώνω εγώ.
Θέλω να φύγω αλλά δεν θέλω να τους κάνω τη χάρη να παραιτηθώ. Στη δουλειά μου είμαι τυπική αλλά δεν ανέχομαι όλα τα παραπάνω. Γενικά το αφεντικό μου και ο συνεργάτης του έχουν πολλές παραξενιές και έναν τρόπο να μιλάνε που σε κάνουν να τους αντιπαθείς από την πρώτη στιγμή.
Τον δεύτερο μισθό ομως τον χρειαζόμαστε γιατί βοηθάει αρκετά και στη φάση που είμαι δεν είναι να ψάχνω για άλλη δουλειά. Προτιμώ να έρθει το καλοκαίρι να ξεκουραστώ και ίσως από Σεπτέμβρη. Το θέμα όμως είναι ότι με το ωράριο που δουλεύω πως θα καταφέρω να πηγαίνω σε ραντεβού;